‘Anatol’ van Arthur Schnitzler is geen gemakkelijk stuk. Het wordt zelden gespeeld, enkele jaren geleden moest de toch voor geen kleintje vervaarde groep De Roovers het stuk na een hobbelige repetitieperiode afvoeren omdat de acteurs er geen vat op kregen. Nu brengt ’t Barre Land een versie die ook niet vlekkeloos loopt maar die toch laat zien dat Anatol tot een lekker speelbaar stuk kan worden gemaakt.
Het loopt al mis bij de opening bij de truc met de emmer aan een veel te lang touw. Die emmer zou na een ruk aan het touw moeten vallen en uit die emmer zou dan een lichtgevend balletje over het duistere podium moeten rollen. Dat lukt niet of er wordt gespeeld dat het niet lukt. Het touw breekt, de emmer wordt omgetrapt en het balletje rolt net zo goed maar onvoorspelbaar over het podium. Ook in de liefde rolt het balletje onvoorspelbaar.
De Weense arts en auteur Schnitzler schreef ‘Anatol’ in 1893 als zijn eerste toneelstuk. Het is geen echt stuk, eerder een verzameling van zeven korte eenakters die je in willekeurige volgorde kunt spelen want ze vertellen ongeveer hetzelfde.
Anatol houdt er als levensgenieter diverse minnaressen op na. Zelf neemt hij het met trouw niet zo nauw maar hij is wel beducht voor de ontrouw van zijn vrouwen. Die zorgen deelt hij mee aan zijn beste vriend Max die wat meer met beide voeten op de grond blijft. Mannen weten het als ze een scheve schaats rijden. Vrouwen bedriegen mannen net zo goed, alleen, ze zijn er zich niet zo van bewust, meent Anatol. Om de waarheid uit een vrouw te krijgen kan je haar best hypnotiseren. Als de bekoorlijke Cora zich de volgende keer bij hem en Max aandient wordt haar beleefd gevraagd of ze zich willen laten hypnotiseren. Dat mag. En nu maar hopen dat zij haar misstappen vertelt want vrouwen zeggen anders nooit de waarheid. Maar ook onder hypnose zweer Cora eeuwig trouw…dus de mannelijke onrust blijft.
Anatol bewaart zijn herinneringen aan zijn vrouwen in wel vijftig dozen. Op die dozen staat geen naam, wel een opmerking en binnenin zit een haarlok, een brief of ander aandenken.
Dit is een prettige voorstelling over de misverstanden tussen mannen en vrouwen met mooie snedige dialogen. Vincent van den Berg (Anatol), Margijn Bosch (zijn liefdes) en Ingejan Ligthart Schenk (Max) spelen vinnig, lichtvoetig en amusant en vooral Margijn Bosch houdt in haar solo’s iedereen bij de les omdat ze zo indringend en verleidelijk alle vrouwenrollen speelt. Er zijn heel sterke momenten maar ook fases waarin de concentratie wordt losgelaten en dat geeft de voorstelling een wat onevenwichtig karakter.
Eddie Vaes, Zone 03, 15 maart 2006, Antwerpen