Karin Veraart besprak voor De Volkskrant van vrijdag 27 mei 2011 de voorstelling van woensdag 25 mei in Theater Frascati.
Het begint met vijf minuten niks. Maar dat klopt eigenlijk al weer niet. Want in die vijf minuten bewegen de spelers zich druk doende over de speelvloer, en kom je ogen tekort om alles te kunnen volgen wat er gebeurt, daar, op dat trechtervormige toneel, met al die houten nissen en coulissen. De een helpt de ander in een jasje, iemand krijgt een brief, de volgende schuifelt met een meubelstuk heen en weer, er heerst enige onduidelijkheid: 'wat zeg je?' 'Wat?'
Voor de (min of meer) vaste bezoeker van voorstellingen van De Veere - Nederlandsch Belgische repertoirevereeniging is dit een tot op zekere hoogte bekend verschijnsel. En altijd weer leuk. Een beetje verwarring, een slapstick-act met al dat hout: hier valt weer een stapeltje planken, daar probeert er iemand door een te smalle kier te kruipen. Gedoe, zenuwen, ritueel voordat het spelen gaat beginnen. O nee, het is al begonnen.
In dit geval: Irrt Wirrt, de nieuwste van De Veere, hun fin de saison ook, slotstuk in een reeks voorstellingen die ze dit seizoen brachten uit eigen repertoire. Irrt Wirrt, de titel is ontleend aan Irrungen Wirrungen, werk van de Duitse schrijver Theodor Fontane: 'Dolingen, dwalingen'. En zo dolen en dwalen we al snel door allerhande theatraal materiaal, van flarden uit de wereldliteratuur tot en met observaties over iets alledaags als de locatie van een snackbar. En soms zijn er weer vijf minuten 'niks'.
De scènes zijn niet per se af, of rond; het splintert als het decor, iedere avond anders, en zo hoort het. De voorstelling grijpt op een eigenzinnige manier terug op de montage-avonden die De Veere ooit placht te brengen. Want voor wie het even kwijt was: deze 'vereeniging' bestaat uit spelers van Discordia, 't Barre Land en tal van (Vlaamse) gasten, oude bekenden en nieuwe vrienden. Een beetje verwarrend? Hoort erbij.
Al met al is Irrt Wirrt een ode aan het spelen, aan de tekst en aan de fantasie, komisch en knap - koket, komt ook voor. En passend: dit seizoen zagen we bij De Veere voorstellingen die al eerder hun première beleefden, maar die, opnieuw opgepakt, niets aan kracht hadden ingeboet - er wellicht zelfs aan hadden gewonnen. De Kersentuin, Der Theatermacher, Langs de grote weg om er een paar te noemen: een feestelijk en waardevol weerzien. Met nu een mooie afsluiting.